Չեմ ուզում նայեմ նկարիդ... Ահավոր ես: Մի պահ ահավոր լավը, մի պահ ...: Ոմանք ասում են նկարներումդ սառն ես : Ես կասեմ ` էությունդ էլ է սառը: Կեղծ ես...Գիտեմ ինչու, բայց միևնույնն է չես հասկանա, ինչպես չհասկացար և ոչ մի տառս: Դա պարզապես դու չես, դուրդ չեկար սպիտակ, պարզ ժամանակ: Գերեցին քեզ այլ գույները: Պարզ էիր, դարձար հասարակ: Հոգիտ, միտքդ լցվեց...Սկսեցիր հասկանալ ինչ-որ բաներ: Լցվեց նրանով, ինչի պակասն ունեիր: Բայց... Չհետևեցիր...Քանզի չէիր ճանաչում իրականը, տարվեցիր կեղծիքով: Բավարարվեցիր դրանով:
Չեմ ուզում նայեմ նկարիդ...Խելագարվում եմ: Հեքիաթ ես դու...Չկաս...Քեզ ես եմ ստեղծել և պաշտում եմ, ինչպես պաշտում են անգո կուռքերին: Վախենում եմ, դողում: Ախր դու եղել ես... Ու
՞ր ես հիմա: Ինչու
՞ լքեցիր...Քեզ: Լուռ ես... Միշտ...
Ինքդ կապեցիր աչքերդ, Միայն ինքդ կարող ես արձակել կապերը: Փորձեցի արձակել, կներես... ավելի պինդ կապեցիր:
No comments:
Post a Comment