Խնդրում եմ մակերեսորեն չհասկանալ:Ամբողջ մոլորակով բառացի տոնում ենք մարդասպանությունը: Ուրախանում ենք մի բանով, որը սովորաբար ծիծաղի փոխարեն տխրությամբ էր ուղեկցվում:
- Բայց չէ որ Ոսամա բեն Լադենը այդքան մարդկանց կյանք է խլել, չէ որ նա աշխարհի համար առաջին ահաբեկիչն էր: Նա բոլորի թշնամին էր:
Պատերազմական գործողություններում իր հայրենիքը պաշտպանելուց մարդ ստիպված է լինում սպանել թշնամիներին: Բայց... Տոնում են հաղթանակը, ոչ թե մահը: Արդյունքում տուժում են ոչ թե բենլադենները, այլ մարդը, նրա հոգին, քարանում է նրա սիրտը:
Արժե գոնե մի փոքր մտածել. գոյություն ունե՞ր, արդյոք, բեն Լադեն ահաբեկիչ:
Առաջարկում եմ դիտել այս ֆիլմը, մնացածը ինքներդ կդատեք Wag The Dog
No comments:
Post a Comment